Нэг ийм зүйл уншчихлаа. Нээрээ л тийм байна. Энэ талаар бодол төрдөг хэдий ч хэзээ ч үргэлжлүүлж, түүнийгээ төсөөлөл болгож байсангүй.  Үнэнээс бид зугтаж, үхлээс бид айдаг юм байна. Яг ийм бодол тархинд харваж орохын төдийд л толгойгоо сэгсрэн өөрийгөө чөлөөлж өөр тийшээ явдаг байж. Айгаад яахав дээ, амьдрал дуусах нь үнэн шүү дээ, үхэлтэй нүүр тулж өөр ертөнцөд очих өдөр ирж л таараа...
 Гэхдээ гэрэл гэгээ, алтан нар, нүд гялбуулсан ирээдүй минь миний өмнө бэлэн байхад би тэднээсээ зугтахыг хүсэхгүй байна. Нүцгэн эхлээд нүцгэн дуусдаг нь үнэн хорвоог хувцастай туулмаар байна. Хар бараан бодлуудаар өөрийгөө тойруулж, муугаар дүүрсэн тархитай байхыг хүсэхгүй байна. Үгүй, би санал нилэхгүй. Үхлийн тухай би бодохгүй. Яадаг юм, би айж байна. Явна гэхээс, бүгдийг орхино гэхээс, хав харанхуй руу шургана гэхээс айж байна. Би хором мөч бүхэнд баясаж, хоног өдөр бүрийг инээмсэглэж өнгөрүүлмээр байна. Нас нэмж, хүн болж байгаадаа баярламаар байна. Насыг надаас хэн ч аваагүй, насыг надад бэлэглэдэг юм. Яадаг юм би жаргалтай баймаар байна. "Үхэл гэдэг үгийг үгийн сангаасаа хасчихъя, тэгээд түүнийг амьдралын дараах амралт гээд нэрлэчихье." Насаараа нар харж баярласныг минь шагнаж бурхан надад урт хугацааны амралт өгч байгаа юм. 

Комментарии

Отправить комментарий

Популярные сообщения из этого блога

Өөдрөг бай, өсөн дэвж

Ганц л олдох амьдрал шүүдээ, галзуурч байгаад үхье байз. Хүссэн зүйлээ хийж, хүссэн газраа очиж, хүссэн хүмүүстэйгээ хамт байж, хүссэн зүйлээ худалдан авч, хүссэн мэргэжлээ эзэмшээд, хүссэн шигээ л амьдрах минь. Насны эцэст харамсахгүйн тулд маргааш гэж хойшлуулахаа л больё. Намайг гээд цохилж байгаа тэр том зүрхнүүдийн төлөө "би"-тэйгээ л тэмцье. Хэнд ч муу санахгүй байя, хэнээс ч сэтгэл харамлахгүй байя, инээмсэглэе, итгэлийн эзэн болъё. Хайрлая, шалтгаангүйгээр бас хариу нэхэлгүйгээр зүгээр л сайн сайхныг бэлэглэе. Халамжлая, миний төлөө юугаа ч өгөхөөс буцахгүй тэднийхээ төлөө ч бас юу ч хийхэд бэлэн байя. Хүчтэй байя, хатуухан хэлсэн үгэнд гомдоод урсчихдаг хямдхан нулимсаа худалдчихья, тэгээд шинийг авъя. Тэвчье, өнөөдрөө биш өөрийгөө бодож , өнгөт ертөнцийг өөртөө л багтаая. Чимээгүй байя, чичилсэн хуруу бүрийн өөдөөс чичрэн дайрахаа больё. Намайг ханатлаа муулаг, намайг ханатлаа доромжлог. Хариуд нь инээе, чангаас чанга. Хорвоод "би амьд" гэдгээ сануулъя, х...
Далее...
Изображение
Уянгалан долгиолох усных нь аяз нь улам бүдэгрээд л Уулсын дээрх манан надад дурлаж наашлаад л Гэмгүй балчирын дуу гадаа сонстох нь багасаад л Гэрийн бүрээс, бодлын хүлээс хоёр бага багаар нэмэгдээд л Хавар өндийсөн өнгийн цэцэгс толгой юугаа гудайлгаад л Хавар эхэлсэн зарим хайр төгсгөл юугаа үзээд л Хонгор наран аажим аажмаар харамч болж аашаа хувиргаад л Хоногийн олонхи цагийг саран авхайтай хуучилж өнгөрөөгөөд л Хорвоогийн нэгэн намар хаалга ч тогшилгүй айлчилдаг Хорвоо өөрөө тэгээд шар дээлээрээ гоёдог Хэн баярлаж, хэн гуньдгийг хэн ч мэддэггүй гаслан Хэтийн зорилго, зуурдын гуниглалаар түр солигддог хяслан. Уйтай намрын орой зүрхийг минь үл хайхрахад Уйтгартай хүний дүрээр хотын гудмыг чимдэг Униарт намрын орой бие, сэтгэлийг дааруулахад Усан нүдэн гүнж болж би тушаал дэвшдэг...
Далее...
Зүрхэн нуурын хөвөөнд хун шувууд нь эрхлэлдэж Зүрхэн хэлбэртэй наран хүн биеийг дулаацуулж Зүрхэн тушаа газар цахилгаан гүйдэл дамжих шиг Зүрх сэтгэл догдлох нь дурласны шинж үү, дулаарсны шинж үү Дурлачихав уу гээд зүрх рүүгээ шагайвал Дурлал шиг солонго татаагүй байлаа Дулаарчихав уу гээд цонхоор ажвал Дун цагаан цас ичих нь үгүй бударч байлаа Дурлал ч алга, дулаан ч бас алга Догдолсон учир тэгвэл юунд вэ Дууны үгэнд уярч догдолсноо Дурлал юутай андуурсан юм байжээ.
Далее...