Хавар дэлбээлсэн яргуйн дэлбээг
Шүүдрийн дусал дурлан таалах шиг
Хайрт хүний бурам шиг үгэнд
Шуналтайхан цэнгээд байхлаар
Хүйтэн намрын зэвхий тэнгэр
Хонзон санаж сааралтаад байна уу
Хонгор зүрхний уянгат аялгуу
Хоногоор эгшиглэж болохгүй юм гэж үү
Намрын сүүл сарын тэнгэр
Өвгөн мөртлөө намбагүй аж
Найрын уянга уже дууссанд
Өс санаж хилэгнэх аж
Ерөөс намайг гуниглахгүй байхлаар
Есдүгээр сар шиг аашилсан аж
Арваннэгдүгээр сарын тэнгэр
Арга ч үгүй ганцаардсан аж
Эртний анд-миний сэтгэлд
Ээнэгшин дасчихаад санасан аж
Эсвэл түүний уужим орон зайг
Эзэгнэх гэж нэг нь оролдсон аж
Шаналал юуг нь дэвтээх увдистай
Шиврээ бороо нь халаагаа өгсөнд
Эвий, энэ нутгийн минь дээвэр
Эвлэрч ер дөнгөхгүй аж
Оройтож унагасан бороон дусал чинь
Үүрийн жаврыг даагаагүй аж
Өглөө сэрэхэд хөрст дэлхий
Мөсөн дээлээ өмссөн байж
Оройтсон бороо цонх тогшход
Олон зүрх булиглаж, гуниглаж
Одоо л нэг юм замхарч ядсан
Олон дурсамж сэргэж, сэдэрч
Тэнгэр чиний тавьсан зорилго
Биелэл юугаа олоход
Тэнэг миний гэнэхэн амьдрал
Бүүр түүрхэн үзэгдэх аж.

Комментарии

Отправить комментарий

Популярные сообщения из этого блога

Өөдрөг бай, өсөн дэвж

Ганц л олдох амьдрал шүүдээ, галзуурч байгаад үхье байз. Хүссэн зүйлээ хийж, хүссэн газраа очиж, хүссэн хүмүүстэйгээ хамт байж, хүссэн зүйлээ худалдан авч, хүссэн мэргэжлээ эзэмшээд, хүссэн шигээ л амьдрах минь. Насны эцэст харамсахгүйн тулд маргааш гэж хойшлуулахаа л больё. Намайг гээд цохилж байгаа тэр том зүрхнүүдийн төлөө "би"-тэйгээ л тэмцье. Хэнд ч муу санахгүй байя, хэнээс ч сэтгэл харамлахгүй байя, инээмсэглэе, итгэлийн эзэн болъё. Хайрлая, шалтгаангүйгээр бас хариу нэхэлгүйгээр зүгээр л сайн сайхныг бэлэглэе. Халамжлая, миний төлөө юугаа ч өгөхөөс буцахгүй тэднийхээ төлөө ч бас юу ч хийхэд бэлэн байя. Хүчтэй байя, хатуухан хэлсэн үгэнд гомдоод урсчихдаг хямдхан нулимсаа худалдчихья, тэгээд шинийг авъя. Тэвчье, өнөөдрөө биш өөрийгөө бодож , өнгөт ертөнцийг өөртөө л багтаая. Чимээгүй байя, чичилсэн хуруу бүрийн өөдөөс чичрэн дайрахаа больё. Намайг ханатлаа муулаг, намайг ханатлаа доромжлог. Хариуд нь инээе, чангаас чанга. Хорвоод "би амьд" гэдгээ сануулъя, х...
Далее...
Изображение
Уянгалан долгиолох усных нь аяз нь улам бүдэгрээд л Уулсын дээрх манан надад дурлаж наашлаад л Гэмгүй балчирын дуу гадаа сонстох нь багасаад л Гэрийн бүрээс, бодлын хүлээс хоёр бага багаар нэмэгдээд л Хавар өндийсөн өнгийн цэцэгс толгой юугаа гудайлгаад л Хавар эхэлсэн зарим хайр төгсгөл юугаа үзээд л Хонгор наран аажим аажмаар харамч болж аашаа хувиргаад л Хоногийн олонхи цагийг саран авхайтай хуучилж өнгөрөөгөөд л Хорвоогийн нэгэн намар хаалга ч тогшилгүй айлчилдаг Хорвоо өөрөө тэгээд шар дээлээрээ гоёдог Хэн баярлаж, хэн гуньдгийг хэн ч мэддэггүй гаслан Хэтийн зорилго, зуурдын гуниглалаар түр солигддог хяслан. Уйтай намрын орой зүрхийг минь үл хайхрахад Уйтгартай хүний дүрээр хотын гудмыг чимдэг Униарт намрын орой бие, сэтгэлийг дааруулахад Усан нүдэн гүнж болж би тушаал дэвшдэг...
Далее...
Зүрхэн нуурын хөвөөнд хун шувууд нь эрхлэлдэж Зүрхэн хэлбэртэй наран хүн биеийг дулаацуулж Зүрхэн тушаа газар цахилгаан гүйдэл дамжих шиг Зүрх сэтгэл догдлох нь дурласны шинж үү, дулаарсны шинж үү Дурлачихав уу гээд зүрх рүүгээ шагайвал Дурлал шиг солонго татаагүй байлаа Дулаарчихав уу гээд цонхоор ажвал Дун цагаан цас ичих нь үгүй бударч байлаа Дурлал ч алга, дулаан ч бас алга Догдолсон учир тэгвэл юунд вэ Дууны үгэнд уярч догдолсноо Дурлал юутай андуурсан юм байжээ.
Далее...